SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu Katalog zbiorów

Audiobook

W koszyku

oceń

Żerca / Katarzyna Berenika Miszczuk ; czyta Anna Szawiel. - Warszawa : Biblioteka Akustyczna : we współpracy z Foksal Grupa Wydawnicza, copyright 2017. - 1 płyta (CD-mp3) (14 godz. 15 min) : digital, stereo ; 12 cm.

(Kwiat paproci / Katarzyna Berenika Miszczuk ; 3)

Autor

Miszczuk Katarzyna Berenika (1988- ) Autor Szawiel Anna (1982- ) Wykonanie Miszczuk Katarzyna Berenika (1988- ). Kwiat paproci ;

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Kobieta Mitologia słowiańska Obyczaje i zwyczaje

Gatunek

Powieść Fantasy

Gosi udało się przeżyć Noc Kupały, ale kłopoty się nie skończyły. Młoda szeptucha zaciągnęła u Swarożyca dług, którego spłata z pewnością nie będzie przyjemna. W dodatku Mieszko przepadł bez śladu, a w wiosce pojawił się nowy, młody żerca, który chętnie pocieszyłby tęskniącą za ukochanym Gosię... Gdy wydaje się, że gorzej być nie może, w okolicy pojawia się tajemniczy myśliwy, który poluje na istoty nadprzyrodzone, a rusałka Sława, przyjaciółka Gosi, znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Tego już za wiele! Mimo że szeptucha zawiodła się na Sławie, żaden mężczyzna nie będzie mieszał się w babską przyjaźń! Gosława pokaże mu, gdzie raki zimują. Choćby miała zginąć (ale wolałaby jednak nie).

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Multimedialna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. Z.A. (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czyta Anna Szawiel.

Uwaga dotycząca innej dostępnej postaci fizycznej

Publikacja dostępna również w formie drukowanej.

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3.

Recenzje:

Katarzyna Berenika Miszczuk jest moim strzałem w ciemno na zły humor. Parę lat temu zaserwowała mi wiele przyjemnych i uśmiechniętych chwil swoją serią o Wiktorii i jej perypetiach tak w piekle jak i w niebie, a teraz rozpogadza mi ponure chwile historią Gosławy uwikłanej z nieczyste potyczki słowiańskich bogów.
Pierwsze dwa tomy czytałam już jakiś czas temu i miałam lekką obawę, czy aby na pewno wszystko będę pamiętać. (...) I faktycznie, momentami musiałam się mocno namyślić (kim była ta Żywia!?), ale ogólny sens historii mi nie uciekł, zatem pozostałe części musiały sprawić mi sporo przyjemności, bo nie wyrzuciłam ich z pamięci.
W trzeciej części Gosia powoli staje się "swoją" w Bielinach i coraz żadziej myśli o powrocie do Warszawy. Po tragicznej śmierci Mszczuja czuje w sobie wiele zwątpienia, niezgody i wciąż obwinia się o to, co się wydarzyło. Na dodatek jej chłopak (no właśnie, chłopak?) zniknął gdzieś z ciałem swojej byłej, a do wioski przyjeżdża nowy młodzieniec, który szybko wpada w oko wszystkim dziewczętom w okolicy. Jakby tego było mało obok wciąż kręci się Swarożyc, który ewidentnie czegoś od Gosi chce, ale jakoś nie chce powiedzieć czego - faceci!
Książka ma prawie pół tysiąca stron i niestety nie cała jest wypełniona wartką akcją. Zwłaszcza na początku wszystko się bardzo rozłazi i skupia na przydługich dialogach. Gdzieś od połowy wszystko nabiera rozpędu. Powraca Mieszko, wokół zaczyna krążyć groźny dla pomniejszych demonów Myśliwy (którego tożsamości domyśliłam się zaraz po tym, gdy się pojawił - szkoda), a Gosia zostaje rzucona na głęboką wodę w swojej pracy, bo Baba Jaga wyjeżdża na waka...pielgrzymkę.
Parę zagadek z poprzednich tomów uzyskuje tu swoje odpowiedzi, ale na ich miejsce od razu pojawiają się kolejne i to naprawdę sporego kalibru. Swarożyc w końcu mówi, co Gosia będzie musiała dla niego zrobić i jest to szalenie trudne zadanie. Co więcej, jej Matka sygnalizuje, że będą musiały p o w a ż n i e p o r o z m a w i a ć, a ten zwrot nigdy nie zwiastuje niczego dobrego.
I właśnie dlatego cieszę się, że zwlekałam z lekturą tej książki tak długo. Bo gdybym musiała teraz czekać na finałowy tom przez dłuższy okres czasu to jak nic zaczęłabym świrować, ot co!
Czy jest to książka zasługująca na miano "Najlepszej książki 2017", jaki to tytuł zdobyła ona na portalu LubimyCzytać? Hm, średnio. Jest przyjemna, lekka i zabawna, ale zdecydowanie nie jest to powieść wybitna. Co więcej, mam wrażenie, że pierwszy tom był nawet ocipinkę lepszy od tego.
Ale! Teraz pora na lekturę IV tomu. Liczę na fajerwerki!