Gdy w wieku kilkunastu lat traci się ojca lub matkę, wali się cały świat. Gdy nastoletni człowiek mierzy się z bólem własnym i bólem najbliższych, wydaje mu się, że nikt nie jest w stanie go zrozumieć. Tak właśnie było z Lacey, bohaterką książki Kristin Harmel "Potem". Najpierw jest przerażenie i niezgoda na to, co się stało. Potem przychodzi poczucie winy. "Może ojciec żyłby, gdybym się pospieszyła" - myśli Lacey. Gdyby, gdyby... Świat się wali, mama straciła spokój ducha i uśmiech, starszy brat szuka pocieszenia w alkoholu, młodszy cierpi i płacze. Lacey wydaje się, że rówieśnicy kompletnie nie potrafią jej zrozumieć. Dziewczyna sama odsuwa się na bok, izoluje od roześmianych i rozbawionych kolegów. Ale to też nie jest dobry sposób na przeżycie żałoby. Niespodziewanie pojawia się pomoc. Dyrektor szkoły prosi Lacey, by udzieliła wsparcia koleżance, której zmarła mama. Lacey próbuje i pomaga również samej sobie. Okazuje się, że utrata rodzica nie jest czymś wyjątkowym, że takie traumatyczne doświadczenie ma za sobą niejeden nastolatek. Lacey tworzy grupę wsparcia dla nastolatków, oczywiście nieformalną, a jej członkami są osoby, które straciły kogoś bliskiego. Rodzą się nowe przyjaźnie, każdy z członków grupy zaczyna dostrzegać, że nie jest sam, że wokół są ludzie życzliwi i empatyczni, którzy chcą i umieją sobie wzajemnie pomagać. Bo przecież pomoc drugiemu to także forma terapii. Gdy człowiek czuje się potrzebny, łatwiej mu znieść własne nieszczęście. Książka jest z pewnością w stanie dodać otuchy wszystkim, zarówno nastolatkom, jak i dorosłym.