Ile kobiet nadal tkwi w takich toksycznych relacjach? Jak wiele kobiet nie ma prawa do własnego głosu, zaprotestowania przeciwko autokratycznej władzy ich partnerów? Autorka zadaje pytanie: jaka niewidzialna, łatwa do przeoczenia linia dzieli zdrową relację od toksycznego związku? Kiedy myśląca, wrażliwa kobieta pozwala sobie odebrać wolność i własny głos, zupełnie nie protestując? Dlaczego nie odchodzi od swojego oprawcy po pierwszych niepokojących sygnałach? Czy każdego może to spotkać? Czy potrzebne są specjalne predyspozycje, brak instynktu samozachowawczego, doświadczenia z przeszłości, które ułatwiają oprawcy stopniowe zarzucane sieci? Dlaczego kobiety nie potrafią zastosować się do starej babcinej rady: ?Pamiętaj, ty jako kobieta ustalasz granicę. Jeśli facet choć raz ją przekroczy, wiej?. Jak mówi Autorka: ?Niepostrzeżenie, dzień po dniu ktoś kochany, troskliwy i szarmancki zmienia swoje oblicze. Zrzuca kolejne maski, za którymi kryje się oprawca. Manipulant. Psychiczny kat. I wtedy miłość zmienia się w cierpienie. Czy wystarczy bardzo się starać, przymykać oko na kłamstwa i upokorzenia, na wszystko się godzić? Nie. Trzeba się poddać, zrezygnować z siebie, uznać, że pogarda i upodlenie jest wszystkim, czego można oczekiwać. Ofiara toksycznego związku nie potrafi odejść. Potrzebuje pomocy. Ta książka nie powstałaby, gdyby nie ugodził mnie w samo serce przypadek mojej córki. Dlatego wiem, że to ważny temat. Być może dzięki tej historii ktoś uwikłany w toksyczny związek znajdzie siły i odmieni swój los. Mojej córce się to udało, a powieść opisuje przypadki fikcyjnej bohaterki. Czy potrafi się wyrwać, pokochać siebie? Przeczytajcie.